De dag na de operatie

 Om 04.00 uur werd ik wakker en kon ik niet meer slapen. Rond 6.30 kwam de verpleging met het ontbijt. Na het ontbijt wassen en aankleden. Hoe moe kun je daar van worden? Nou na een knie operatie heel moe kan ik je vertellen. 

De chirurg die vandaag zaaldienst had kwam nog even langs. Alles gaat goed dus dan heb je niet zoveel te vragen of te vertellen.

Nadat ik aangekleed was moest ik langzaam het bed uit en mij zelf in de rolstoel zetelen om richting de röntgenafdeling gereden te worden. De verpleegster die mij daar naartoe reed was een studente Geneeskunde. Ik moest op een tafel liggen en dat viel behoorlijk tegen. Draaien is ook niet prettig. Natuurlijk was er ook nog een foto mislukt dus moest het nog een keer over. Ik was blij dat het klaar was en ik terug werd gereden naar mijn kamer. Echt alles is vermoeiend. Bizar dit!

De verpleegster kwam uitleg geven over de medicatie en de pleisters. Zondagochtend mag het drukverband eraf (ik ben nieuwsgierig welke kleuren mijn been heeft) en dinsdagochtend mijn pleister en dan moet er weer een andere pleister op. Ik vroeg ook of het buisje van het infuus eruit kon, daar was ik ook wel klaar mee. Dat deed ze ook meteen.

Daarna kwam de fysio (type Australische surferboy dacht ik, blijkt het ook nog een Australiër te zijn) en daar heb ik heel snel een paar stapjes mee gedaan. Viel niet tegen, maar ook hier weer na een mini rondje ben ik doodmoe. Trappen lopen werd niet geoefend dat moest ik maar met mijn eigen fysio doen. Hier een foto van de eerste voorzichtige stapjes:

Nog even wat foto's gemaakt samen met Leni. Geen telefooonnummers uitgewisseld dus we zien elkaar nooit meer, maar wel een blijvende herinnering. Het was een leuke vrouw en mede door haar aanwezigheid op de kamer was het eigenlijk best gezellig in het ziekenhuis.

De röntgenfoto's waren goed dus ik mocht Marcel een berichtje sturen dat hij mij op mocht komen halen. Even over 10en was Marcel er. Fijn om weer naar huis te mogen. Marcel alles ingepakt, ik mijzelf weer in de rolstoel laten ploffen en richting auto. Buiten ging het al meteen fout de standaard van de rolstoel kwam tegen de stoep aan: AU!!! 
Ik had bedacht dat het handiger zou zijn om mijzelf op de achterbank te schuiven. Dus plastic zak achterin en ik kon mij zo naar achteren schuiven. Ging prima.

Bij thuiskomst kwam Nynke, de buurvrouw er ook meteen aan en samen met Marcel hebben ze mij geholpen om naar binnen te komen. Daarna gaan zitten op de sta-op stoel. Dex kwam ook even kijken. Die was wel onder de indruk van mijn been. Dat bleek ook wel want later stuurde Nynke een foto van de beestjes van Dex die van Dex allemaal verband om zich heen hadden gekregen 😀

Marcel had meteen een mooie actie. Ik wilde van de stoel naar het bed en hij pakte de krukken en toen kwam een van de krukken op mijn geopereerde been terecht. Het viel gelukkig mee, en dat hebben we dan ook maar weer gehad. 

Het was een klus om in het bed te komen, dus toen ik eindelijk lag was dat erg fijn. Er stonden al bloemen van pap en mam, Marcel en Yvonne. Later kwam er nog een boeketje bij van Ronald en Mirjam en nog een ballon van Cees en Eveline. En ook nog de nodige kaarten van (oud) collega's. Erg leuk allemaal.




De pijn werd wel steeds vervelender en het loopje naar het toilet vond ik geen succes. Bezweet en misselijk kom ik terug. Trillen. Lijkt toch een beetje te veel.
De fysio was er om half 3 en die gaf aan dat ik goed naar mijn lichaam moet luisteren en als ik ga trillen is het te veel. Maar ja, ik zal toch naar de wc moeten. Ik heb vooral moeite met het opstapje naar de kamer, daar ga ik steeds meer tegenop zien dus ik kan ook niet meer ontspannen. De fysio gaf aan niet te veel te veranderen aan de oefeningen van het ziekenhuis. Het ziekenhuis had gezegd 1x per uur de oefeningen doen, de fysio 3x per dag. Dus doe het er maar een beetje tussenin :) Volgens de fysio mag ik niet koelen, volgens het ziekenhuis wel. Vervelend die wisselende standpunten. Ik denk dat ik maar een beetje luister naar mijn eigen lichaam en dat wat ok voelt dat doe ik gewoon.

Op een gegeven moment moest ik naar de wc. Grote booschap. Helaas al iets te lang opgehouden en als je dan nog in tempo slak richting wc gaat, gaat dat natuurlijk fout. Echt heel vervelend. Ik huilen, maar Marcel heeft mij met alle geduld weer netjes schoongemaakt. Daarna weer naar bed gestrompeld en ik bleef trillen. Pijn werd heel vervelend, dus maar weer koelen en een kortwerkende oxycodon erin. Hielp allemaal niks. 

Mike, Natas, Ivy en Ryan kwamen nog heel even langs. Ivy had haar eerste zwemles gehad. Oma kan natuurlijk niet zo veel en Ivy wilde graag cupcakes bakken met oma, maar dat wordt hem nu even niet. Opa dan? Nee opa ook even niet. Ze zijn een halfuurtje gebleven, vlak voor vertrek valt Ivy nog van de hometrainer af, zere knie dus huilen. Ryan huilde spontaan een potje mee. Ze zijn een klein halfuurtje gebleven en gingen toen weer huiswaarts.

Ik bleef pijn houden en trillen. Echt niet leuk meer. Voor het eerst kwamen ook de tranen. Ik wil flink zijn, maar het lukte echt even niet meer. Nadat ik weer wat gekalmeerd was heeft Marcel patat met een kaassoufflé gehaald. Kijk hij weet wat ik nodig heb! Daarna even met mam gevideochat. Dat had ik echt even nodig. Later op de avond nog een videochat met Francis en daarna beetje op mobiel gespeeld en tv gekeken. Om 22.00 uur kwam Chris het prikje geven (au, venijnig!) en om 23.00 uur ging hier het licht uit. Ik slaap beneden in het ziekenhuisbed en Marcel op de bank. Zo lief!