De dag van de operatie

 Om 6.00 werd ik door Marcel wakker gemaakt met een kopje thee en 2 droge beschuiten. Er mocht alleen jam op de beschuitjes en dat lust ik niet, dus dan maar lekker ouderwets soppen met de beschuitjes in mijn thee. Hier zal ik het mee moeten doen tot na de operatie, dan mag ik pas weer eten. Dus dat zal wel rond een uurtje of 6 worden.

Ik heb redelijk geslapen, wel een beetje onrustig. Gistermiddag heb ik mijn vrije middag ook goed benut. Ik ging rond 14.00 uur even op de bank liggen en om 18.00 uur werd ik wakker gemaakt door Marcel. Alles bij elkaar dus genoeg uurtjes geslapen. Gisteravond kwamen Mike, Natas en de kids nog heel even snel langs. Ze bleven in de auto zitten want de kids hadden alletwee lekkere snotneuzen. Ivy heeft een kleurplaat voor mij ingekleurd en die wilde ze nog even geven. Als een echte oma ben ik daar natuurlijk hartstikke blij mee en de kleurplaat gaat mee naar het ziekenhuis.

Uiteindelijk om 9.15 mijn bed uitgegaan. Nog even snel de nachtjapon die ik heb besteld opgehaald en in de was gegooid. Ik had eerder al een pyama gekocht voor in het ziekenhuis maar ik bedacht mij gisteren opeens dat een pyama niet handig is als je een been hebt dat niet lekker buigt, dus toch nog maar snel een ponnetje besteld. Het is nu 10.55 en alles is ingepakt. Ik ga zo douchen en dan moet ik mij nog even zien te vermaken tot we rond 12.15 richting de kliniek gaan. 

Ik voel wel dat ik zenuwachtig ben. Band om mijn hoofd, kriebels in mijn buik. Mijn bloeddruk zal ongetwijfeld hoog zijn, straks nog maar een keer meten. In eerste instantie wilde ze niet opereren omdat mijn bloeddruk te hoog was. Bij de huisarts was het net op het randje dus kon de operatie doorgaan. Ik hoop nu dus dat mijn verhoogde bloeddruk geen reden wordt om het straks af te blazen (en dat zorgt natuurlijk ook voor spanning, dus een fijne vicieuze cirkel dit. Dit is het even voor nu, na de operatie hoop ik nog wat te kunnen schrijven en anders komt het morgen wel.

Ik had dit net geschreven of Annatommie belde of ik eerder kon komen want ze liepen voor op de planning. Dus snel onder de douche gesprongen en meteen naar Annatommie gereden. Ik vond het wel prettig, geen tijd meer om lang na te denken. Ik was erg rustig, dat viel Marcel ook op. Rond 11.45 was ik bij Annatommie. Ze lieten mij nog een kwartiertje in de wachtkamer wachten en toen werd ik opgehaald. Ik kwam in een tijdelijke kamer, er werden wat vragen gesteld, bloeddruk gemeten (lekker hoog 93/183), en operatiejasje aan. Nog even plassen, muts op en toen kwam er een verpleegster dat er al op mij gewacht werd.
In de recovery kwam Judy naar mij toe. Zij heeft bij Vaccinaties op Reis gewerkt. Via de mail hebben wij wel contact gehad. Was leuk om een "bekende" te zien. Zij heeft het infuus ingebracht, plakkers opgeplakt en daarna gezellig gekletst terwijl ik lag te wachten tot ik aan de beurt was. Super relaxed dus!

Terwijl ik aan het wachten was kwam er een andere man uit de operatiekamer. Die was erg druk en zei hele rare dingen. Dus ik vroeg aan Judy: 'ga ik dat straks ook doen?' Volgens Judy hoefde ik daar niet bang voor te zijn. Meneer had een algehele narcose gehad en was van te voren heel erg nerveus en daar kwam het door.

Rond 13.00 uur werd ik de operatiekamer ingereden. Ruggenprik ging niet zo lekker. De eerste prik ging niet door de wervels dus moest nog een keer geprikt worden. Ik kreeg het warm en ik werd licht in mijn hoofd. De chirurg zag het en vroeg of het wel ging? Ga maar snel liggen. De operatietafel is smal maar ik had wel een kussen onder mijn hoofd dus het lag nog enigszins comfortabel. Ik had ook mijn koptelefoon bij mij, maar niet mijn mobiel. Een van de zusters heeft mijn mobiel gehaald en ik mijn playlist "Ziekenhuis" opgezocht en koptelefoon op. Tikte een verpleegster op mijn schouder ze konden mijn muziek horen, lekkere Hollandse meezingers 😁 Dr. Sollie zei hey deze muziek hoor ik graag laat maar op staan, maar dat wilde ik niet. Ik dacht eerst dat hij een grap maakte maar in de operatiekamer stond de radio inderdaad op 100% NL.

Dus koptelefoon op, muziek goed hard aan en toen werd er een groot doek voor mij gespannen en het feest ging beginnen. Je voelt niks, het blijft een vreemde gewaarwording zo'n ruggenprik. Je hoort wel dat hij de slijptol gebruikt, en ook het beitelen is een vreemde gewaarwording. Je lichaam beweegt, maar je voelt het niet. Het is wel het betere hak- en breekwerk zullen we maar zeggen. 
Opeens werd het drukker naast mij en het doek werd weggehaald en ik zie een been in de lucht hangen. Is dat mij been vraag ik? En is het al klaar? Wil je dat ik nog doorga dan vraagt dr. Sollie? Nou dat ook weer niet maar ik had echt het idee dat het nog wel even zou duren. In een uurtje zit er dus een nieuwe hemi knie in. Het was heel raar om een been omhoog te zien steken en dan niet door te hebben dat het je eigen been is. Ik mocht er een foto van maken: 

Vanaf de operatietafel werd er een soort plank onder mij geschoven en zo konden de dames mij ook mijn bed inschuiven. Mooi systeem! 
Daarna terug naar de recovery waar Judith weer was. Zo'n lieve vrouw en zo fijn om door haar opgevangen te worden. Ik was goed te spreken, blij dat de operatie achter de rug was en ook heel fijn, geen pijn! Ook een plaatje van Judy met de patient:

Ik kreeg lekker een ijsje, gezellig gebabbeld, ik kreeg een soort föhn in mijn bed die alles lekker warm hield en na een halfuurtje werd ik opgehaald om naar de zaal gebracht te worden. Nog wel afgesproken met Judy dat ze morgen nog even langs komt voor dat ik wegga (ik moest maar een verpleegster laten bellen als ik ontslagen zou worden dan zou ze langskomen) en beloofd de foto's ook naar haar te sturen. Ik werd naar een andere kamer gebracht dan waar ik mijn spullen had achtergelaten, maar alles stond inmiddels wel netjes op deze kamer op mij te wachten. Ik kreeg een crackertje en een kopje thee. Lekker want ik had al een tijdje niets gegeten en gedronken. Er lag nog iemand in de kamer maar er zat een scherm tussen dus ik wist niet wie het was. Ik hoopte alleen maar dat het niet die man was die ik ook in de recovery had gezien. Na een halfuurtje kwam er een beetje leven in de persoon aan andere kant en kwam er een verpleegster. Het bleek een oudere dame te zijn, Lenie, 73 jaar. Leuke vrouw maar van het roesje wel misselijk geworden dus ze voelde zich niet lekker.  Maar na een uurtje was dat voorbij en daarna de hele tijd lekker gekletst. Leuke vrouw! Ze kwam oorspronkelijk uit Twente (was goed te horen) maar ze woonde al 40 jaar in een dorpje vlak bij Hoorn. 

De fysio kwam langs maar de verdoving was nog niet goed uitgewerkt, dus hij vertrouwde het nog niet om het lopen te oefenen. Hij zou later terugkomen. Hij had wel een paar oefeningen uitgelegd. Hij liep weg en ik ging wat verzitten en ik dacht: 'Goh wat zweet ik'. Ik zeg het tegen de verpleegster en die zegt meteen dat is geen zweet mevr. Mühlhaus dat is urine. Ja hoor, gewoon in mijn bed geplast zonder dat ik het voelde. Dan voel je je toch wel een beetje vervelend, ook al zegt de verpleging dat het vaker gebeurd en niet erg is. Maar goed, ik gewassen en bed verschoond en meteen maar mijn nachthemd aangedaan. Op de recovery had Judy met een echo gekeken of de blaas vol zat. Er zat wel veel in zei ze maar ik hoefde nier gekatheteriseerd te worden. Na het plasincident werd er wel een katheter ingebracht. Kwam behoorlijk wat urine uit. Voelde ik niks van dus ook van onderen alles nog lekker verdoofd 😅 Nadat alle plas eruit was mocht ik ook weer volop drinken dus dat was wel lekker. 's Avonds ook nog een keer zelf geplast op de postoel dus alles werkt ook weer aan de onderkant, ook fijn!

Mijn bloeddruk was ook perfect 73/127, maar volgens de verpleegster kwam dat door de ruggenprik.

Dr. Sollie is nog even langsgekomen. Ik was nog goed te spreken en enthousiast. Geen pijn, niet misselijk. Hij temperde mijn enthousiasme een beetje. Rustig aan en je bent er nog niet mevr. Mühlhaus. 

De verpleegster kwam mij nog vertellen dat ik van de narcotiseur niet de langwerkende oxycodon mag hebben ivm mijn apneu. Nou lekker dan, ik zal het met 1 pijnstiller minder moeten doen.

Er werd gevraagd wat we wilden eten. Het leek wel een restaurant we konden uit 5 menu's kiezen. We hebben lekker gegeten, Ik ben voor de groene kipcurry met rijst gegaan en als toetje aardbeienkwark. Het smaakte prima! De fysio hebben we niet meer gezien maar de verpleging ging nog even met Leni proberen of ze op de postoel kon. Dat kon, maar ze werd wel beroerd en moest overgeven. Er bleek dat er meer patienten misselijk werden en door hun been zakte tijdens het lopen. Het lijkt erop dat de middag patienten een iets te sterke verdoving hadden gehad dus lopen wordt uitgesteld tot morgen. Ook goed! 

In de avond kreeg ik wel iets meer pijn, maar nog wel doenbaar. Veel geappt met familie, vrienden en collega's  en met Marcel, Linda, Ivy en Michael, pap en mam en Cees en Eveline gevideochat. Hartstikke leuk, wel vermoeiend.

Om 22 uur kreeg ik de eerste injectie tegen trombose. Naalden zijn niet mijn ding dus dan stel ik mij altijd een beetje aan. De verpleegster in haar been geknepen (dat mocht), prikje voel je amper (genoeg vet aan mijn buik). Vanaf morgen gaat Chris, de buurman het doen ik ben benieuwd. Er werd ook nog van alles in mijn buisje in mijn hand gespoten. Vond ik ook niet prettig. Maar goed het zit er allemaal weer in.

Rond 23 uur gestopt met Netflixen en gaan slapen. Ik ben uiteindelijk wel in slaap gevallen. Een lange enerverende dag, maar tot op heden valt het allemaal nog wel mee, benieuwd of dat zo blijft.