Een verrassingsbezoek
Vandaag weer douche dag en na het douchen halen we de pleister er af en laat ik deze er af. Vanaf nu laat ik de wond open en bloot, lucht erbij. Het blijft er raar uit zien met al die nietjes. Het is net een worstje. Nog 2 dagen en dan zijn de nietjes er ook uit. Ik hoor van iedereen dat ik dan makkelijker kan bewegen, dus ik ben benieuwd. Ik moet zeggen dat ik het er uit halen van de nietjes wel eng vind, maar goed dat is voor dinsdag.
Ik hou mij redelijk rustig tot 13.00 uur en dat heeft een reden. Ik wil mijn vader (en mijn moeder natuurlijk ook die zal ook bij pap zijn) verrassen met een kort bezoekje. Ik weet dat hij meeleeft en veel met mij bezig is en ik wil hem gewoon even zien. Dus op naar het verpleeghuis. Mijn eerste uitje sinds ik terug ben uit het ziekenhuis.
Ik hijs mij op de achterbank van de auto en Marcel zet mij af voor de deur. Hij vult het bezoekers formulier in voor mij en dan gaat Marcel even een uurtje wandelen en boodschappen doen en ik ga naar boven. Mam is ook al bij pap geweest vanochtend dus als Marcel ook meegaat zijn er te veel mensen op bezoek gekomen vandaag en kan mam vanmiddag pap niet meer bezoeken. Lang leve Corona!
Ik loop voorzichtig naar pap zijn kamer. Hij zit lekker tv te kijken, hij ziet niet dat ik binnen kom. Hallo pap, hoe gaat ie? Eerst reageerde hij niet zo, maar toen hij van de verbazing was bekomen trakteerde hij mij met een glimlach. Ik heb er een stoel bij gepakt en mijn been op de salontafel gehesen. Dat zat niet zo lekker dus ik dacht ik sta op en ga andere stoel pakken. Helaas ging dat niet helemaal goed. Ik kwam niet uit de stoel, de stoel ging wiebelen en ik probeer mijzelf tegen te houden en verdraai het geopereerde been. Auuuu!
Ok mooie binnenkomer Yvon. Opstaan lukt mij niet, maar uiteindelijk weet ik mijzelf naar de eetkamer tafel te schuiven en daar leg ik mijn been op andere stoel. Dat zit prima. Pap meteen: ‘leuk dat je er bent maar je bezorgd mij nog een hartverlamming zo, weet je moeder dat je hier bent?’. Uhm nou nee pap het was een verrassing. Ik stuur mam een berichtje dat ik bij pap zit. Gelukkig komt er ook iemand langs met wat drinken. Pap en ik komen alle twee niet uit onze stoel dus fijn dat ik er net ben tijdens de frisdrank ronde. Pap zei nog hoopvol: ‘nu moet je hier blijven, je komt niet meer weg’.
Mam arriveert ook, die komt meteen met kussentjes ed zodat ik goed zit. Presteert het om bijna over mijn krukken te vallen, dat zou helemaal een stunt zijn geweest. Kortom volop hectiek, leuk zo’n verrassings bezoekje 😅 Kopje thee gedronken, biskwietjes erbij en Marcel een berichtje gestuurd dat hij toch echt even naar boven moet komen om mij uit mijn stoel te hijsen. Misschien had ik nog een weekje moeten wachten met mijn bezoekje (Iig tot het moment dat ik zelf uit mijn stoel kan komen) maar vond het toch fijn om pap even te zien. Marcel trekt mij uit de stoel en we gaan weer huiswaarts. Tot de volgende keer lieve pap!
Bij thuiskomst snel mijn rondje oefeningen gedaan en daarna naar bed. Beetje gedoezeld. Rond 16 uur kwam Elly nog even langs. Ze heeft lekker voorgesneden fruit meegenomen. Gezellig gekletst en na een uurtje ging ze weer huiswaarts.
Ik ben in bed blijven liggen tot een uurtje of acht. Daarna op de bank gaan liggen, groot kussen onder mijn been en Marcel er lekker naast en een paar afleveringen van de Netflix serie Snowpiercer gekeken. Fijn dat dat weer kan. Het is ‘s avonds toch een beetje ongezellig, Marcel op de bank en ik in bed.
Waar ik nu het meeste last van heb is een strak ‘band gevoel’ in mijn bovenbeen en af en toe wat rare scheuten door onderbeen/knie. Daarnaast is mijn knie wat stijf en trekken de nietjes een beetje en zodra ik daar meer last van krijg dan weet ik het is weer tijd om even een stukje te lopen en wat oefeningen te doen. Ik merk wel dat ik snel moe ben en het ook nog wel nodig heb om 1/2 x per dag even mijn ogen dicht te doen. Zo’n knie operatie, dat hakt er toch behoorlijk in 😅
Reacties
Een reactie posten