Nog een lange weg te gaan

Precies om 9.30 werd ik wakker gemaakt door Marcel. En dat is maar goed ook anders had ik weer een gat in de dag geslapen.

Marcel gaat boodschappen doen en neemt een aardbeiengebakje mee terug. Altijd lekker. Na het ochtendritueel en de oefeningen wil ik even naar de Action om een kinder tuinstoel te kopen. Marcel rijdt mij maar de Action. Ik moet even in de rij staan maar niet al te lang en ik sta met mijn krukken dus dat is prima te doen. Marcel maakt de winkelwagen schoon en ik maak een rondje door de Action. Paar spulletjes gekocht en daarna weer terug naar huis. Bij het bloemenstalletje verderop in de straat nog een plantje gekocht voor Francis om haar te bedanken voor 3 avonden pijnloos prikken.

Bij de Action zag ik een kano en ik vroeg mij af of en wanneer ik ooit weer in en uit een kano kan stappen. Dat zie ik voorlopig nog echt niet gebeuren. Het besef dat ik nog een lange weg heb te gaan kwam toen toch wel even binnen. De operatie is het begin, de revalidatie is het echte werk. De nieuwe oefeningen die ik heb opgekregen van de fysio kosten mij ook iets meer moeite en de spieren en knie voel ik goed vooral na de oefening. Er zal nog veel getraind moet worden voordat de knie weer volop functioneert. Voor iemand die niet van sporten houdt wordt dat nog wel een uitdaging. Chris, de fysio wil dat ik elk uur een paar min op de hometrainer ga zitten. Het zijn maar een paar min, en na de eerste omwentelingen, voelt de knie soepeler, maar elk uur vind ik toch wel een dingetje. Maar als ik het niet doe voel ik mij schuldig. Het geeft wat onrust. Marcel en Jolanda, mijn mede knie lotgenoot, zeggen dat ik gewoon dat moet doen waar ik mij goed bij voel. Alleen dan hou je het vol. Een beetje lief voor mijzelf zijn. En zoals Marcel zegt: je loopt qua revalidatie nog steeds voor dus je doet het goed ook als je het minder doet dan de fysio zegt. Met Jolanda spreek ik de volgende mantra af: Balans - Geduld - Lief zijn voor jezelf. 

Alhoewel ik mij heb voorgenomen om ‘s middags niet meer te slapen ben ik natuurlijk toch in slaap gevallen. Marcel maakt mij wakker om 17.30 en gaat daarna nog een rondje rennen (ja hij houdt wel van sporten 😅). We eten voor de tv ons bordje aspergesoep en daarna kijken we nog wat tv.

Om 21 uur komt Francis weer een prik zetten. Dit keer zegt ze dat ik gewoon op de bank moet blijven liggen (scheelt een keer takelen voor Marcel) en daar geeft ze mij weer een pijnloze prik. Chapeau Francis!

Ook al voel ik het niet ik zorg er wel voor dat ik even heel geïnteresseerd naar ons schilderij kijk 😅

De rest van de avond kijken we nog wat afleveringen Snowpiercer, voor het naar bed gaan fiets ik nog 5 min en dan lekker naar bed (toch nog maar een keer beneden). Nog even een zoektocht naar mijn krukken. Na een tijd op de bank liggen ben ik wat stijfjes dus voor de zekerheid wil ik toch maar mijn krukken gebruiken. Kunnen we ze niet vinden 😅 Uiteindelijk blijken ze om het hoekje te staan in het ‘kantoortje’. Nu ik binnen ook regelmatig zonder krukken loop zal dit wel een terugkerend verhaal worden.